Je hebt net een succes geboekt, een mooie presentatie gegeven of een moeilijk project afgerond en je krijgt felicitaties. Maar in plaats van trots te zijn op jezelf voel je innerlijke weerstand tegen het lof dat jouw deel is. Je eerste gedachte: “wie heb ik nu weer voor de gek gehouden?”
Je hebt het gevoel dat je deze keer veel geluk had, maar dat je eigenlijk de boel aan het belazeren bent. Je bent helemaal niet zo goed als men denkt, je voelt je een fraudeur.
Je geniet dus niet van je succes, maar je leeft van de angst om door de mand te vallen zelfs als je de hele mand zelf hebt gevlochten en het resultaat best mag gezien worden.
Dat is precies wat het Imposter Syndroom of oplichterssyndroom met je doet. Je innerlijke criticus draait overuren en neemt het over van je trots. Een combinatie van onzekerheid, faalangst en perfectionisme. Een groot talent heb je om jezelf de grond in te boren. En die negatieve gevoelens, die geloof je dan wel!
Ook ik heb in mijn niet zo jonge leven vaak de eer gehad hiermee te mogen afrekenen. Was het nu op het werk, in de sportclub, een schrijfwedstrijd of gewoon iets onder vrienden, ik liet de eer het liefst aan de anderen.
Of dit nu meteen autisme-gerelateerd is weet ik niet. De gevoelens van minderwaardigheid die ik in mijn jeugd kende, en die ongetwijfeld een gevolg waren van miskend autisme, liggen wellicht aan de basis van dit fenomeen. Blijk ik ook nog eens tekenen van perfectionisme te vertonen…
Gelukkig sta ik niet alleen, het blijkt de besten al eens te overkomen. Van Albert Einstein tot Emma Watson, en zelfs Tom Hanks, de microbe is universeel verspreid!
En dat is dan weer een troost. Want als de pretbederver weer eens zijn aantrede doet, dan kegel ik ‘m meteen weer buiten, mijn eigen successen, maar vooral de successen van mijn lotgenoten indachtig. Probeer daar maar ‘ns tegen op te boksen, beste criticaster mijn! Maar madam kritiek ligt wel voortdurend op de loer. Een minipuntje van kritiek uit de buitenwereld, een klein aandachtspuntje een niemendalletje, en daar is ze weer, imposante imposter!
Ik weet het, ik moet ze omarmen, mijn succesjes. En ik doe dat ook. Als ik het niet vergeet 😊
Toch een goede tip: voortaan noteer ik mijn successen, zodat ik er af en toe ’s trots kan op terugblikken. Het helpt me alvast om mijn zelfvertrouwen op peil te houden. Eigenlijk jammer dat ik dit niet al eerder deed!
Een reactie achterlaten