Routines

Wat een georkestreerd leventje leid ik toch! Hoeveel ik er heb valt niet te berekenen. Ze zijn er, ze blijven en mijn leven draait errond: routines, of in andere woorden: terugkerende gewoontes.  Tot voor kort een nieuw begrip voor mij want ik was me er niet eens van bewust. De nikkel viel pas gedurende het diagnosetraject. Hoe sterk is dat!
Ik besefte wel dat ik hard vasthield aan repetitieve handelingen, ik dacht aan een soort van bijgeloof of zo. Ik draag vaak dezelfde kleding, koop eenzelfde broek bv meerdere keren. Op ’t werk draag ik steeds hetzelfde halskettinkje, ….  En al heb ik best wel alternatieven, ik slaag er niet in om de routine te doorbreken.

Saaie bedoening, bedenk ik net. Maar routines blijken nu eenmaal eigen aan een autistisch brein.

Ik heb routines voor zowat alles. De was, de strijk, de boodschappen, de maaltijden, … Ik heb zelfs routines binnen routines. Subroutines zowaar, hoe autistisch kan je zijn? Zo heb ik niet enkel een wasroutine, daarbinnen past ook nog eens de wasophang-routine. Alles altijd in de juiste volgorde, anders stort het universum in.

Valt er iets buiten de routines, dan moet dat degelijk gepland zijn, want zonder planning loop ik vast.
En planning vraagt respect en opvolging. Laat een planning dus niet in gevaar komen, of ’t is kommer en kwel!  Ik kan tegen verandering, daar niet van, zolang die degelijk gepland is  😊

Ook beroepsmatig werk ik met een strikte planning. Alles netjes in de agenda, op voorhand de afspraken duidelijk ingeboekt, geen verrassingen. Ook dat is een routine.
O wee als een meeting uitloopt en daardoor mijn aanwezigheid op een volgende in gevaar komt. Een meeting waar ik mijn aanwezigheid bevestigd had! Dan word ik nerveus, onrustig en valt alles in elkaar. Want te laat komen staat niet in mijn woordenboek.

“Je volgende vergadering is altijd belangrijker” schrijven de principes van het tijdsbeheer voor. Moest dat dan nog gezegd worden?
Het gebeurt dan ook frequent dat ik een vergadering vervoeg, half van streek omdat ik dertig seconden te laat ben. Ja, het leven van een autist kan best vermoeiend zijn.

We draaien vierkant, wordt wel eens gezegd. We passen ons niet vlotjes aan. Onze gewoontes vormen onze leefwereld. En dat valt soms moeilijk uit te leggen.

Waarom neem ik ’s ochtends niet eens een trein later naar het werk? Wel, dan komt mijn ochtendroutine in gevaar. Want ik ontbijt op kantoor, neem een koffietje en zet me tegelijk ook aan ’t werk. Later aankomen – en de trein zorgt helaas vaak voor dit onheil – brengt dat alles in gevaar. Ik denk dan al verder, aan de komende afspraken, of ik die nog wel haal, of ik nog op tijd zal zijn, of ik die nog zal kunnen voorbereiden…

Het daagt me: ik denk gewoon te veel!